رابطه تخصص گرایی مدیران و میزان موفقیت در نواحی چهارگانه آموزش و پرورش شهرستان شیراز

در این تحقیق، رابطه‏ی تخصص گرایی مدیران با میزان موفقیت در نواحی چهارگانه‏ی آموزش و پرورش شهرستان شیراز مورد توجه قرار گرفته است. برای انجام این تحقیق که از نوع همبستگی است از مدل تخصص‏گرایی سُریس ، اُکی اُ و دیتن (2009) و اُکی اُ و دیتن (2006)، استفاده شده است که در هر دو مورد تخصص‏گرایی دارای سه بُعد رفتار، مهارت و تعهد می‏باشد. جامعه‏ی آماری، کارکنان نواحی چهارگانه‏ی آموزش و پرورش شهرستان شیراز می‏باشد که تعداد 420 نفر می‏باشند. حجم نمونه با استفاده از روش کوکران 132 نفر برآورد شده است. برای روش نمونه‏گیری از آنجا که جامعه‏ی آماری، کارکنان نواحی چهارگانه‏ی آموزش و پرورش شهرستان شیراز می‏باشد، روش طبقه‏بندی شده استفاده شده است تا افراد نمونه به تناسب از بین تمامی طبقات انتخاب شود. ابزارگرداوری اطلاعات شامل پرسشنامه های استاندارد تخصص‏گرایی و موفقیت می‏باشد. ‏ که برای تخصص گرایی از پرسشنامه های سروانگسا (2006)، تحفه (1389) و احمدی‏زاده (1389) و برای موفقیت از پرسشنامه چاکلی و دیانی (1385) استفاده شده است. نتایج نشان داد که ، رابطه‏ی مثبت معنی دار بین تخصص‏گرایی مدیران و موفقیت آنان وجود دارد یعنی هر چه تخصص گرایی مدیران بیشتر باشد موفقیت آنان بیشتر است. رابطه‏ی مثبت معنی دار بین رفتار مدیران و موفقیت آنان وجود دارد یعنی هر چه رفتار مدیران بهتر باشد موفقیت آنان بیشتر است. رابطه‏ی مثبت معنی دار بین مهارت مدیران و موفقیت آنان وجود دارد یعنی هر چه مهارت مدیران بیشتر باشد موفقیت آنان بیشتر است. رابطه ا‏ی بین تعهد مدیران و موفقیت وجود ندارد.